Bade’ye diyabet teşhisi konulduğundan beri daha önce dikkat etmediğim bir tehlikenin(!) farkına vardım. Sokakta kol gezen bir tehlike : Önüne gelen çocuğa şeker, çikolata dağıtan emekli yaşlı amcalar.

Üstelik bu yaşlı amcalar “lütfen vermeyin, diyabetlidir” uyarısını anlamamakta da ısrarcılar. Diyabet tabiri onlar için fazla modern. Mutlaka “şeker hastası” diye açıklama yapmanız gerekiyor. Onlar sizden özür dilerken ağzı açık sizi izleyen çocuğunuz şaşkınlıkla o kaçınılmaz soruyu soruyor : “anne ben hasta mıyım?” 
Biraz Türk Filmivari, öyle değil mi ?

Ekim 2014 ayında konulan diyabet teşhisinden beri (yani 3,5 ay olmuş) abartmıyorum en az beş kez şeker veren amca vakasıyla karşılaştık. Çocuğum etrafa cebinde şekeri olan yaşlı amcalar tarafından içgüdüsel olarak algılanabilen bir koku mu yayıyor nedir, kendisine sürekli şeker çikolata ikram ediliyor.

Eskiden olsa “ay ne şeker bir amca, çocukları ne çok seviyor” diyecek olan ben artık kedi gibi tıslayıp “biraz dikkat edin lütfen!” uyarısında bulunuyorum.

Sevgili amcalar, beni çok zor durumda bırakıyorsunuz.
Gidip bir yerde okey falan oynasanız ?

Sevgiler,