Üzerimde en sevdiğim, vermeye kıyamadığım tüylenmiş hırkam, yanımda da koca bir fincan çay var.
İlk gün belki on defa kıyafet değiştirdi. Yeni arkadaşlarına tüm kıyafetlerini göstermek istiyordu belli ki. Aralarına çabucak girdi.
İkinci gün hepsini bizim balkona topladı.
Bugün kötü bir gün ve ben berbat bir Hashimoto atağı geçirdim. Aslında hiç ama hiç halim yok, elim kolum da kalkmıyor; ancak bu tarifi bekleyen çok kişi olduğunu biliyorum. Zihnimin gerisinde bir ses sürekli hadiii diyor sanki.
-Anneciğim, büyüdüğümde bana telefon alacak mısınız?
-Alacağız.
-Kaç yaşına geldiğimde alacaksınız?
-16 yaşına geldiğinde.
-Kulaklık da alır mısın? Okula giderken müzik dinlerim.
-Olur kızım.
Sonunda.
Şimdi şöyle anlatayım. Ben her sabah kalkar, genellikle Bade’nin okulda kahvaltı saatinde yemesi için ayrı bir kahvaltı hazırlayıp paketlerim.
Hiç kendinizi içinde bulunmaktan zerre hoşlanmadığınız, nasıl olup da sürüklendiğinizi anlayamadığınız bir durumda buldunuz mu? İlla ki olmuştur.
