Karşılıksız aşka
oldukça benzeyen ama toplumda onun kadar kabul görmeyen, adına karşılıksız
arkadaşlık diyebileceğimiz bir gerçeklik var.
Bir insanın ruhunu kendininkine
yakın bulursun.
Bazen, birilerini kırmamak için yapmayı kabul ettiğim şeyler
var – sonradan aslında hiç de yapmak istemediğimi fark ettiğim.
Depremin olduğu gün – deprem henüz bitmeden hatta- telefona sarıldım ve hatlar kesilmeden Bade’nin okuluna ulaşmayı başardım. Meğer herkes sınıftayken o bir üst katta, rehber öğretmenin ofisindeymiş.
Rocannon’un Dünyası’nın giriş bölümünde Leydi Semley’nin hazin hikayesi anlatılır.
Onu öğrenir öğrenmez hayal kurmaya başlıyor insan.
Bu blog senelerdir yüreğimi sizlere açmama vesile oldu.
Nasıl bir büyüsü varsa kimseye anlatamadığım şeyleri burada çekinmeden yazabildim.
Yine öyle yapacağım.
Bu sabah bizim için zor bir sabah.
