Bazen, birilerini kırmamak için yapmayı kabul ettiğim şeyler
var – sonradan aslında hiç de yapmak istemediğimi fark ettiğim.
Depremin olduğu gün – deprem henüz bitmeden hatta- telefona sarıldım ve hatlar kesilmeden Bade’nin okuluna ulaşmayı başardım. Meğer herkes sınıftayken o bir üst katta, rehber öğretmenin ofisindeymiş.
Rocannon’un Dünyası’nın giriş bölümünde Leydi Semley’nin hazin hikayesi anlatılır.
Onu öğrenir öğrenmez hayal kurmaya başlıyor insan.
Bu blog senelerdir yüreğimi sizlere açmama vesile oldu.
Nasıl bir büyüsü varsa kimseye anlatamadığım şeyleri burada çekinmeden yazabildim.
Yine öyle yapacağım.
Bu sabah bizim için zor bir sabah.
Bu yazıyı yazmak için klavye başına geçtiği an yanıma gelen Bade’ye.
“Ne hakkında yazsam acaba?” diye sordum farkında olmadan.
“Nasıl yani?” dedi.
“E her tarifin başına bir yazı yazıyorum ya.” dedim.
